Ξέρω ότι έχω θράσος να τολμήσω να πω κάτι τέτοιο αλλά μια μικρή, στιγμιαία βουτιά στο υποσυνείδητο έβγαλε αυτή τη σκέψη.
Έχει πάψει πια να με φοβίζει το άγνωστο...
Έχω εξοικειωθεί μαζί του και έχω τις αντίστοιχες άμυνες σαν αντισώματα να μη με τρομάζει, πια. ίσα ίσα όταν δεν ξέρω τι να περιμένω δεν έχω απαιτήσεις, κρατώ μικρό καλάθι, δεν έχω εικόνες και ανυπομονώ να δημιουργήσω νέες, να πάρουν μορφή οι μελλοντικές μου αναμνήσεις… στο άγνωστο, δεν λέω ότι δεν έχω ανησυχίες αλλά δεν περιμένω τίποτα και απλά είμαι προετοιμασμένη για τα πάντα… έτσι, η έγνοια και η ανησυχία μαζί είναι να έχω όντως φροντίσει για όλα.
Απαγορεύω στον εαυτό μου να κάνει εικόνες, με προφυλάσσω και αυτό που λαμβάνω συνήθως με συνεπαίρνει ολάκερη… *Overexcitement δηλαδή.*
Με φοβίζει το γνωστό. Με φοβίζει αυτό που ήδη μπορώ να του δώσω μορφή και αυτόματα είμαι προετοιμασμένη… με φοβίζουν οι «απαιτήσεις» μου, με τρομάζει που μπορώ να δώσω στο άγνωστο αύριο εικόνα, που μπορώ να έχω την ψευδαίσθηση οτι κατι θα το προβλέψω...φοβάμαι μήπως με συντρίψει- αν αυτό που θα έρθει, η πραγματικότητα, δεν μοιάζει με αυτό που περιμένω. Ίσως σε αυτή την περίπτωση ξέρεις και τι χάνεις και για αυτό δεν έχω άμυνες…
Το γνωστό αν δεν μεταπλαστεί όπως το άγνωστο σταματά να κρύβει μαγεία…
Ίσως μια σκέψη που κάνω τώρα βουταει λίγο πιο βαθειά… αν αρνούμαι το γνωστό αρνούμαι ακριβώς αυτή τη διαδικασία της μετάπλασης… γιατί φυσικά τίποτα δεν επαναλαμβάνεται όπως ακριβώς μας είχε παρουσιαστεί στο παρελθόν…
Γνωστό και άγνωστο έχουν ίσως ένα κοινό παρανομαστή που –έμενα τουλάχιστον- δίνει ελπίδα… και αυτός είναι οι άνθρωποι που περιμένεις eventually να ορμήσουν και να αφήσεις να «χειραγωγήσουν» τις μελλοντικές σου αναμνήσεις…
(αλλά αυτό είναι μια αααααάλλη συζήτηση…)
Π σ. είναι ο πρώτος ιούνιος από την έκτη δημοτικού που δεν πρέπει να διαβάζω και μπορώ να τεμπελιάσω με δικαιολογία..
Καλό μας καλοκαίρι J
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου