Style is knowing who you are, what you want to say and not giving a damn. (Gore Vidal) Style is the hallmark of a temperament stamped on the material in hand. (Andre Maurois )
29 Μαρτίου 2010
25 Μαρτίου 2010
μουτζούρα
I'm running out of ways to make you see
I want you to stay here beside me
I won't be ok and I won't pretend I am
So just tell me today and take my hand
Please take my hand
Please take my hand
Just say yes, just say there's nothing holding you back
It's not a test, nor a trick of the mind
Only love
It's so simple and you know it is
You know it is, yeah
We can't be to and fro like this
All our lives
You're the only way to me
The path is clear
What do I have to say to you
For Gods sake, dear
For Gods sake, dear
For Gods sake, dear
For Gods sake, dear
For Gods sake, dear
Just say yes, just say there's nothing holding you back
It's not a test, nor a trick of the mind
Only love
Just say yes, coz Im aching and I know you are too
For the touch of your warm skin
As I breathe you in
I can feel your heart beat through my shirt
This was all I wanted, all I want
Its all I want
Its all I want
Its all I want
Its all I want
Just say yes, just say there's nothing holding you back
It's not a test, nor a trick of the mind
Only love
Just say yes, coz Im aching and I know you are too
For the touch of your warm skin
As I breathe you in
19 Μαρτίου 2010
overexcitement
Καλοκαιρινές μέρες συνήθως, όταν χτυπά το τηλέφωνο και σου φέρνουν επιτυχή αποτελέσματα- που να’ ναι και με βαθμό! Μέσα σε ένα δωμάτιο μακριά κάπου, ψάχνοντας να βρω ίντερνετ να ειδοποιήσω ότι όλα καλά… και εγώ και όλα τα άλλα. Στο αεροδρόμιο, στις αφίξεις που δεν θες άλλο τίποτα να προλάβεις και επιτέλους μιλώ για ώρες ατελείωτες με εγχώρια χρέωση με τη μαμά και να λέμε τα πάντα.
Overexcitement είναι η ανακούφιση και η ηρεμία όταν έχεις φτάσει στον προορισμό σου. Όσο πιο μακρινός και περίπλοκος, τόσο πιο δυνατή η ένταση και η ανακούφιση και-δεν-έχω-λόγια αίσθηση φτάνοντας που όλα πήγαν καλά και όλα όσα δεν τόλμαγες να σκεφτείς είναι έξω από την πόρτα σου.
Όταν σβήνουν τα φώτα του σταδίου, ακούγονται εκατομμύρια καμπανάκια να ηχούν και μόνο «πυγολαμπίδες» δίνουν το φως τους από τις κερκίδες και το ολυμπιακό στάδιο πάλλεται στους ήχους μιας καρδιάς.
(τελετή έναρξης των ολυμπιακών μια αυγουστιάτικη νυκτα)
Overexcitement δεν είναι μόνο όλα αυτά που ζούσες μέσα στο στάδιο εκείνη τη στιγμή-και όλες τις προηγούμενες μέρες των προετοιμασιών- είναι όλα αυτά που δεν μπορούσαν να περάσουν μέσα από την τηλεόραση.
{……….}
Overexcitement είναι το χαμόγελό Του και ο πανικός και η ταραχή και η υπερδιέργεση που σου προξενεί.
Μια παράσταση χορού, ενας μονόλογος, μια μελωδία που τα ματια σου τρεχουν και τρεχουν δακρυα γιατι σκανε τοσο εντονα αυτά που βιώνεις μέσα από μια σκηνή και δεν αντεχεις άλλο να στοιβαζονται τα συναισθηματα που συσσορευονται και ζητουν δρομο προς τα εξω.
Overexcitement είναι να νιώθεις émerveillée.
Η πρώτη φορά που πήγα στην πόλη που έμελλε να με φιλοξενήσει για 5 χρόνια και κοιταγα με περιεργεια εξω από τα παραθυρα αναρωτουμενη, «ώστε φτασαμε, ώστε εδώ είναι, εδώ είναι το υπολοιπο της ζωής μου?». Η πρώτη βόλτα στο Παρισι που ειχε ήλιο και εγω ήθελα να το δω από ψηλά.
Overexcitement είναι η πρώτη μέρα που μένω σε κάθε καινούριο μου σπίτι.
Overexcitement είναι να σε καίνε τα μυαλά των συνομιλητών σου.
Overexcitement είναι να μην προφταίνεις να τα πεις όλα.
Overexcitement είναι να λαμβάνεις ένα δώρο καρδιάς που δε στο χρωστάει κανείς αλλά στο δίνει και εσύ θες να δώσεις πίσω τον κόσμο όλο, γιατί θες μόνο.
Υπάρχουν λέξεις που δεν μεταφράζονται όσο πλούσιο λεξιλόγιο και αν έχεις στην άλλη γλώσσα - εχουν συνώνυμο μονο στο λεξικό των συναισθημάτων.
Ποτέ δεν έβαλα αυτά τα συναισθήματα στο χαρτί και δεν θέλω αλήθεια, δεν ξεχνάς όμως την ύπαρξη τους και την αιτία τους.
Αναμένοντας το υπόλοιπο της ζωής μου…
(για Πολύ ή λίγο άραγες?)
Αναμένοντας να ξανααισθανθώ κάπως έτσι… Overexcitement.
6 Μαρτίου 2010
χωρίς λόγια
Πώς να παγιδεύσεις μέσα σε λέξεις εικόνες? Πώς να περιγράψεις χρώματα? Πώς να φυλακίσεις τα συναισθήματα για να τα κρατήσεις ζωντανά και ακέραια από την εντύπωση που φθίνει? Πώς να βγάλω από μέσα μου όμορφες σκέψεις και στιγμές?
Μάλλον δε μπορεις… κρατας τη σκέψη και σε γεμίζει από μόνη της μόνο αυτή με ένα αίσθημα πληρότητας- εεμ ούτε και αυτό περιγράφεται…
Συχνά γκρινιάζω για τις κακοτραβηγμένες και ασταθείς φωτογραφίες της camera μου… αλλά τις φορές που με δυσαρεστεί την ίδια στιγμή όντας “υποχρεωμένη” να διαλέξω την άλλη επιλογή, βγάζω φωτογραφίες με το νου -σε ένα δικό σου καδραρισμα, ανοιγοκλείνεις τα μάτια και κάνεις save…
Η Αιόλου με φόντο την Ακρόπολη
Δειλινό μέσα στα σοκάκια
Ελληνικός σε καφενείο κάτω από την Ακρόπολη
Πανσέληνος
στην ίδια σου την πόλη ή και σε μια ξένη πάντα υπάρχει τρόπος να δεις τα πράγματα λίγο πιο προσεκτικά, με μια άλλη ματιά, μένοντας λίγο πιο πίσω, που ξεχωρίζεις εικόνες για να τις κρατήσεις.
τι και αν είναι μέρη που γνωρίζεις και έχεις ξαναδεί? Σήμερα το δειλινό τα χρωματίζει διαφορετικά. Φωνές και κουβέντες κάνουν ξεχωριστή τη στιγμή - φωνές και συζητήσεις ξυπνάνε το μυαλό και αυτό που με συγκλονίζει πιο πολύ από όλα είναι να διακρίνω τη φλόγα που καίει πάνω από τα κεφάλια των γύρω μου και τα μάτια και τα αυτιά να διψάνε ολάνοικτα….
Δεν υπάρχει πιο φυσική ντόπα που μπορεί με ακριβέστερο τρόπο να σου ερεθίσει το μυαλό και να σε ξυπνήσει με βαθύτερο τρόπο…
Προσωπικά ίσως η αναζήτηση αυτής της ενέργειας να είναι ο λόγος που με συνεπαίρνει τόσο πολύ η αλλαγή περιβάλλοντος, η εναλλαγή και συναλλαγή με νέα άτομα! Λίγα πράγματα μπορώ να συγκρίνω με την πρώτη ενθουσιώδη κουβέντα που θες να τα πεις όλα μαζί και οι κουβέντες βγαίνουν με ορμή χειμάρρου…
Το καινούριο πάντα είναι και το ανεξερεύνητο και το πολλά υποσχόμενο, αν θες, όταν βρίσκεσαι με ανθρώπους που μπορεί να σου ταιριάζουν… που μένει να επιβεβαιωθείς ευχάριστα ή να απογοητευτείς. Κάπως έτσι ίσως να περιέγραφα και το συναίσθημα ενός νέου σκιρτίματος αλλά πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος που διαλέγεις να είναι δίπλα σου σε ελκύει, όπως σε ελκύει ένας νέος έρωτας, είναι λοιπόν ένας ερωτεύσιμος άνθρωπος, χωρίς να είναι απαραίτητο πάντα να μιλάμε είτε για σεξουαλική είτε ερωτική έλξη!
Όλα αυτά μαζί αρκούν να κάνουν μια όμορφη βόλτα ιδανική και να με κάνουν να φλυαρώ ανεπιτυχώς, γιατί όσες γραμμές και αν καταλάβουν τα λόγια μου να περιγράφω στιγμές δεν καταφέρνουν να αποτυπώσουν το χαμόγελο τη στιγμή που φτάνεις στο σπίτι.