Ξερεις πως ξεχωριζεις τα ζευγαρια, με τη πρωτη
ματια ? φορανε τα ιδια ρούχα, ή τα ίδια παπούτσια. Κατι τελος πάντων που
είτε έχουν αγοράσει μαζί είτε το έχει προσφέρει ο ένας στον άλλον. Εμείς είχαμε
το ίδιο ρολόι. Απο τις πολύ αρχές που το είχε προσφέρει, το δικό του και μου το
χάρισε και είχε κ αυτός ένα άλλο
παρόμοιο. Αν και δε μου πολυάρεσε, δε του είπα ποτέ όχι, με έβγαζε απο το δίλημμα
που για πολύ καιρό δεν έβρισκα να πάρω ένα και κυρίως μάρεσε που είχαμε ίδιο. Μάρεσε
που το « εμείς » δηλωνόταν στο χώρο. Μετά είχαμε κ άλλα
ίσως ρούχα που να άρχιζαν να μοιάζουν. Κάποια πάλι μου τα είχε προσφέρει και
εκεί υπήρχε κάτι βαθιά που με ενοχλούσε, κάτι που διαισθανόμουν, ότι προσπαθούσε
να με κάνει σαν αυτόν, να με προσαρμόσει σε αυτόν. Δε ξέρω να με κάνει πιο
γαλλίδα ισως κάτι τέτοιο. Ο ίδιος το αρνιόταν αλλά ποτέ δε πίστεψα οτι ήταν
τόσο επιφανειακό. Κάποια φορά είχα επιστρέψει κάτι πίσω και αισθανόμουν πολύ
άσχημα και κακομαθημένο, αλλά ήταν σαν να αφήνομαι κ να είμαι κάποια άλλη όταν
θα φόραγα κάτι που πιστεύω δε θα μου πήγαινε ή δε θα διάλεγα ποτέ. Αισθανόμουν οτι
ήθελε να με δαμάσει. Ναί. Να με δαμάσει. Αυτή ειναι η λέξη. Και εγώ
αντιστεκόμουν. Σε άλλα ίσως και να παραδινόμουν, αλλά κυρίως είχα μια άρνηση. Αντίσταση.
Ίσως αυτό στο βάθος να του άρεσε.
Και το ρολόι, για να μη ξεφεύγω, δεν το έβγαλα από
τα χέρια μου για τρια και πόσα χρόνια πια. και μάλιστα μου ήταν τόσο απαραίτητο
που δε μπορούσα να βγω απο το σπίτι, και αν το ξέχναγα θα τοψαχνα συνέχεια στα
χέρια μου. Κάθε μέρα τον έφερα πάνω μου. κυριολεκτικά, κάθε στιγμή. και μετά το
χωρισμό, συνέχιζε να είναι εκει. Παντού. Και σκεφτόμουν εκείνα τα ζευγάρια, που ήμασταν κι εμείς απο αυτα, που θα τα
ξεχώριζες απο τα ίδια πράγματα, αν
βρισκόμασταν, θα δίναμε ακόμη την ίδια εντύπωση. Και πόσο λανθασμένη θα
ήταν, αλλά και πάλι θα ταν μια δήλωση, ένα hommage σε ένα παρελθόν που δεν είναι πια παρόν.
Πολλές φορές σκέφτηκα να το αλλάξω, να το πετάξω
ή απλά να μη το φοράω πια. Αλλά που να βρίσκω άλλο, δε μου πήγαινε η καρδιά να
το πετάξω ασε που μου ήταν απαραίτητο! Αν και πλέον δε σήμαινε τιποτε, ήταν και
παρέμενε το ρολόι του. Μέχρι φέτος τον ιούλιο που μια μέρα μετά την πισίνα, δεν
το έβρισκα πλέον. Δεν το βρήκα ποτέ. Ισως να μην έψαξα πολύ. Ίσως και να το
έκανα επίτηδες. Σκεφτόμουν οτι είναι η ευκαιρία να μου πάρω ένα ρολόι. Που θα
το διαλέξω εγώ, που θα μου ταιριάζει εμένα. Ήταν η ευκαιρία να τον βγάλω
εντελώς από πάνω μου. μέχρι και το ρολόι του που ακόμη έμενε. Δε θα έκανα την
κίνηση μόνη μου, αλλά πλέον ήρθε ο καιρός που μπορώ να το κάνω και να πετάξω ο,τι τελευταίο έμενε.
Αρχισα να ψάχνω και αφού πέρασα ένα καλοκαίρι
ελεύθερη ρολόι free, μόλις τις προάλλες
βρήκα ένα που είναι ακριβως εγώ. Λιτό, απέριττο, χωρίς τίποτα, διακριτικό κ
όμορφο. Δεν είναι κανείς άλλος. Είμαι εγώ. Και αυτό μου πηγαίνει πιο πολύ.
Ειμαι μεγάλη κοπέλα πια και μπορώ να παίρνω τα
ρολόγια μου μόνη μου.
