Χτυπαει το κουδουνι, πρεπει να παραλαβω τα παιδια απο την αυλη. Δεν
πολυξεχωριζω αναμεσά τους. Ειμαι ισως λιγο πιο ψηλη, εχω κι εγω backpack οπως αυτα. Καταλαβαινουν το
νεοφερμενο της οψης μου και οτι ειμαι η
καινουρια τους καθηγητρια. Τα ακολουθω ως την ταξη.
Η ταξη γεμιζει. Περιμενα καμια δεκαπενταρια παιδια κι ομως αυτα συνεχιζουν
να μπαινουν συνεχως κι αλλα κι αλλα....η ταξη ειναι φουλ, καλε αυτα ειναι πανω
απο 30!!! Δευτερα γυμνασίου. Τι θα τα κανω ολα αυτα ? δεν πρεπει να μου
παρουν τον αερα, θα με καβαλήσουν!!! Πανικος....
Δεν εχω ιδεα τι εχουν κανει στο παρελθον, αρχιζω με τα ευκολα για μενα.
Γραμματικη. Επαναληψη, να δω αν εχουν ιδεα, επαναληψη και για μενα. Οχι δεν θα
μπερδεψω τις κλισεις και τις συζηγιες αλλα εδω τα λενε διαφορετικα αυτα...
Γραφω το ονομα μου στον πινακα. Καποια κοριτσακια χασκογελανε. Εχουμε το
ιδιο ονομα!!!κοιτα να δεις!!!τη λενε κι αυτη Δανάη....βρε δυο πριγκιπισσες του
Αργους πως βρεθηκαν στην ιδια ταξη.
Το παιζω κουλ. Ναι η γραμματικη ειναι η πεπατημένη... δεν εχουν πολυ ιδεα
απο λατινικα... πολυ βασικα. Τα αγορακια αρχισαν τα πειραγματα. Τα κρατησα
ηρεμα, δεν τα λες ιδιαιτερα ψαρωμενα κιολας, αλλα νομιζω ηδη καταλαβαν οτι
ερχομαι απο αλλη παιδαγωγικη και θαχω αλλη προσεγγιση.
Οι καλοι μαθητες μπροστα. Τα «αλάνια » στο τελευταιο θρανίο. Τα περισσοτερα κοριτσια,
φυσικά. Περιεργα ονόματα. Φοβάμαι μήπως
δεν μπορώ να προφέρω κάποιο απο αυτά. Να κι ενας Ιππόλυτος, ενας Λυσίας, μια
Δανάη.
Πρέπει να τα προσέχω όλα, να τους δίνω σημασία εξίσου. Ειναι πολλά.
Αλλά είναι διαφορετικά από την άλλη πλευρά της έδρας. Εγώ έχω τα σκονάκια
μου να μην πω καμια βλακεία, αυτά τα σηκώνω στον πίνακα, τους βάζω να κλίνουν
γραπτώς και προφορικά δυνατά.
Μ’αρέσει. Παλι καλα με καταλαβαιναν, δεν ειπαν τιποτα ουτε για την προφορά
μου ουτε για τα γαλλικά μου. Σαν να μη το προσεξαν οτι εχω το petit accent μου. Γιατι ξερεις ποσο σκληρα μπορεί να είναι τα παιδιά, αλλά όλα καλά
« Madame » « Madame » μου φωνάζουν και μου ακούγεται τόσο
αστείο....
Η ωρα περνάει τόσο γρήγορα. Χτυπάει το κουδούνι και ποιος τα κρατάει.
Κι αυτό ήταν. Βγαίνοντας έχω ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη, μ αρεσε.
Βγαίνοντας καταλαβαίνω τον πονοκέφαλο της υπερδιέργερσης και της αυπνίας που
για να είμαι εδω τις 8 δεν κοιμήθηκα πάνω από δυο ώρες.
Πριν απο δέκα χρόνια έδινα πανελλήνιες, ήθελα να μεταμπαλαδεύσω πνεύμα για
δουλειά, να κάνω ανθρώπους. Ποιος να μου το λεγε οτι δέκα χρόνια μετά θα
βρισκόμουν στο Παρίσι, ποιος να μου το έλεγε θα ζούσα ήδη εδώ κάπου στα πέντε
χρόνια, ποιος να μου τό λεγε οτι θα βρισκόμουν να κάνω και να γίνω αυτό που
τότε ονειρευόμουνα, τάξη, παιδιά, βιβλία λατινικών και αρχαίων (και μάλιστα οτι θα
το διπλοσκεφτόμουν και δε θα ψηνόμουν γιατί θα με αποσυγκεντρώσει....). Ισως αν
μου το έλεγε κάποιος, μάλλον θα μ αρεσε η ιδέα, δε θα το πολυπίστευα, θα
χαμογελούσα και θα λεγα « ναι, γιατί όχι ».
μου φαινεται όμως περίεργο και το σκέφτομαι κάθε φορά που έχω στα χέρια μου
κάποιο βιβλίο απο τη σχολή, καλή ώρα, και το προορίζω στους μαθητές μου.
