Για μένα λίγες ώρες μακριά, για εκείνον πολλές κι
ένας ωκεανός να διασχιστεί, εγώ περίμενα στο αεροδρόμιο ενώ αυτός πέταγε για να
έρθει να με βρει. Κι η βδομάδα κυλά γοργά με διάφορα παρατράγουδα ανάμεσα σε
τροπικές καταιγίδες, σεισμούς και στομαχικές διαταραχές....
Οι Αμερικάνοι με τρομοκράτησαν πριν πατήσω το πόδι
μου στο Μεξικο Σιτι, οτι είναι επικίνδυνα και τι παω να κάνω και δεν έχει καν
παραλίες εκεί που πάω...τα αγνόησα δεδομένου οτι αυτά τα λόγια προέρχονταν από
ανθρώπους (Ρεπουμπλικάνους του Νότου) που ποτέ δεν είχαν πατήσει το πόδι τους
στην πόλη απλά είχαν « ακούσει » τα πάνδεινα από κάπου και οι ιδιοι έχουν περάσει
το χρόνο τους στο Μεξικο εσώκλειστοι σε ρεσορτς.
Το πάντρεμα της Δύσης με τους
γηγενής πληθυσμούς στιγματίζει όλη την παρουσία πολιτισμικά και ιστορικά
του μεξικάνικου λαού, και είναι ζωντανό παντού : Είναι εκδηλο στις φυσιογνωμίες των ανθρώπων,
στην αρχιτεκτονική, στη μουσική ή τους παραδοσικούς χορούς. Άνθρωποι μερικές φορές
σκουρόδερμοι με σχιστά μάτια και μελαχρινά χαρακτηριστικά κι άλλες με « εξευρωπαϊσμένα » χαρακτηριστικά, λευκό δέρμα και ανοικτόχρωμοι, ένα μείγμα δηλαδή των
προϊσπανικών πληθυσμών και των δυτικοευρωπαίων ισπανών. Η πόλη άλλες φορές
βρίσκεις σημάδια στο χρόνο αφημένα από τους Ατζέκ και αλλού υπάρχουν τεράστια
κτίρια με σφραγγίδα από συνεργία της Φλωρεντίας του 17ου αιώνα. Η
λαική μουσική έχει άλλοτε τραγούδια απο τροβαδούρους Mariachi με κιθάρες και βιολιά κι αλλού υμνούν τη βροχή ή
τα πουλιά με ήχους από τύμπανα και κουδούνια στα πόδια.
Η πόλη...πολύβουη, πολυπληθής, τα σπίτια της απλώνονται
μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, πάντα και παντού έχει κόσμο, σε κάθε γωνιά
βρίσκεται και μια ομάδα αστυνομικών με καραμπίνες και το δάκτυλο στη σκανδάλη.
Σίγουρα για ένα δυτικό είναι μια πολύ διαφορετική πόλη, δεν έχει την τάξη και
την ασφάλεια, έστω επιφανειακά, ή την καθαρότητα μιας ευρωπαικής πόλης και
σίγουρα δεν είναι αμερικάνικη –γιατί είναι πολύ ανθρώπινη- και σχεδόν καθόλου
αμερικανοποιημένη.... τα λεωφορεία τρέχουν με ανοικτή την πόρτα, κάνουν στάση
εν κινήσει, φανάρια για πεζούς δεν υπάρχουν συχνά, στις διαβάσεις δε σταματάνε
για να δώσουν προτεραιότητα στους πεζούς, κίνηση, φασαρία, σειρήνες, σπρώξιμο
(παίζει και κανα νταιλίκη αμα λάχει), -είχε κάτι πολύ ελληνικό όλο αυτό το χάος
μέσα του, κάτι πολύ οικείο !- την ίδια στιγμή που σε ένα άλλο quartier ή αν στρίψεις τη γωνία θα μπεις σε ένα μουσείο με
κήπους παραδεισιακούς, θά χει πάρκα με σκυλιά και παιδιά να
τρέχουν....εντυπωσιακά κτίρια με μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική....κάποια γειτονιά
μου θύμισε την Κηφισιά, σε κάποιες άλλες δεν είχα κάτι όμοιο να συγκρίνω...στο
μετρό συνηθέστερα θα μασταν κιολας κατι σαν αξιοθέατο « λευκοί »...σα τη μύγα μες το γάλα μας κοίταζαν οι περισσότεροι....
Πολλές εικόνες, εμπειρίες, χρώματα.....
Ballet Folklorico de México Amalia Hernandez στο Palacio de Bellas Artes σίγουρα ένα θέαμα
που με έκανε να νιώθω ότι εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι πιο πλούσια.....
