26

Διάβαζα το περσινό μου γενέθλιο post: χρωματιστό, φρέσκο, χαρούμενο… όπως και η διαθεσή μου δηλαδή…γεμάτο οίστρο…

Φέτος καθώς πλησίαζε η μέρα, παρά τη διάθεση να καλέσω φίλους και να γιορτάσω τα γενέθλια μου μαζί τους, δεν το αποφάσισα να μπω στην όλη διαδικασία… ίσως να έλειπε το motivation ή η όρεξη… δε ξέρω…

Μετά έφτασα στο υστερόγραφο του ποστ εκείνου… που έλεγε ότι μέσα σε όλη αυτή την υπερδιέργεση και τη χαρά και τους ανθρώπους κάτι έλειπε… σε κάτι υστερούσε… κάτι άυλο, αόριστο, που δε θα μπορούσα να το περιγράψω…

Νομίζω σήμερα το πρωί κατάλαβα τι έλειπε… το κατάλαβα όταν ο θυρωρός μου έγνεψε ότι είχα ένα μικρό δεματάκι που κάποιος έφερε…

Ήταν ένα μικρό κουτί γεμάτο σοκολάτες με ένα ραβασάκι που ξεχύλιζε αγάπη και μια κίνηση που ξεπέρναγε κάθε προσδοκία μου…

Και ίσως συνειδητοποίησα το λόγο που δε μου περίσσευε όρεξη φέτος για κάποιο μεγάλο πάρτυ… γιατί μπορώ να ορίσω τι έλειπε πέρισυ από εκείνο το ποστ… ήταν αυτή η αγκαλιά που μέσα της αποκοιμήθηκα και μέσα της με βρήκε και το πρωινό ξύπνημα…

Και αυτό αρκούσε… δε χρειάζεται τίποτε άλλο…




26 λοιπόν!