mon style à ma façon: Μαρτίου 2012

3 Μαρτίου 2012

Hakuna Matata

Ειμαι παιδι της Disney. Τόσο πολύ που πάντα πίστευα ότι δύσκολα θα εβρισκα πολλούς με αυτή τη μανία. Δεν έχω δει ποτέ ταινιά κινουμένων σχεδίων ολόκληρη πέρα από της Disney- ή τουλάχιστον κάποια που να μάρεσε.

Λόγω και των μικρότερων αρδερφών, αλλά και της βιντεοκασέτας, που μεσορανούσε στο σπίτι, το lion king μπορεί να έπαιζε και 3 φορές τη μέρα, ή όταν το είχαμε κουραστεί, να έπαιζε με εναλλαγή Lion King- Pocahontas- Παναγία των Παρισίων και πάλι στο repeat.

Εγώ δηλαδή δεν ήταν απαραίτητο ότι τα έβλεπα κάθε φορά,γιατι θα διάβαζα μέσα, αλλά τα άκουγα πάντοτε…. Με αποτέλεσμα να θυμάμαι όλα απ’εξω και ανακατωτά μέχρι σήμερα.

Και μιας και πάντα έπαιζαν στα ελληνικά, ακόμη δε μπορώ να ακούσω το Ρουβά να μιλάει γιατί έχω μόνιμα στο μυαλό μου τον Κουασιμόδο.

(σημ. ο Ρουβάς δάνειζε τη φωνή του στον Κουασιμόδο της Παναγίας των Παρισίων- ειρωνεία?) επίσης, δε μπορώ να αντισταθώ αν ακούσω κάποιον να λέει «Βρε το μαύρο» και να μην απαντήσω «Εγώ τον βλέπω χρυσαφί!» ( θρυλικός διάλογος ανάμεσα σε Τιμόν και Πούμπα, στο 1΄48, http://www.youtube.com/watch?v=_jTO0PPvM-Y )

Και μ’αυτό το φόντο , σημερα δεν είναι ΄λιγες οι φορές που αυτές οι εικόνες σκάνε μπροστά μου.

Εδώ λοιπόν στο Παρισάκι από την πρώτη μέρα που ήρθα ένιωθα σαν τη Belle, από την Πεντάμορφη και το Τέρας.

Όλοι όπου και να με συναντούσαν (ειδικά μέσα στο campus) μου έλεγαν καλημέρα, - γενικά οι Γάλλοι είναι λιγο ψυχαναγκαστικοί με την καλημέρα τους. Έτσι, αν έπεφτα μούρη με μούρη με κάποιον πάντα θα μου έλεγε καλημέρα.

Και εμένα με ξετρέλενε αυτό! Όντως ήμουν σα την χαρούμενη Belle- ήμουν τόσο νεοσύλλεκτη σε μια ξένη πόλη , και δεν ήξερα κανέναν και όλοι με χαιρέταγαν!