"Και εσύ τι κάθεσαι?"

Περυσι, θα’ταν τετοια εποχη, μου είχαν μεινει στο νου παρακατω στιχοι για αρκετο καιρο…και κάθε φορα που πεφτω πανω τους με πλημμυριζουν με σκεψεις (που ισως καποια άλλη στιγμη οργανωσω και καταγραψω…)

Και είναι ακομη πιο περιεργο…γιατι τωρα, ζω αυτό το «άλλο μου φθινοπωρο» που άλλοτε φανταζομουν… εγινε αυτό που αναρωτιομουν περυσι…

Φορεσα κι εγω το ρουχο αποδημιας…

Τωρα αν με ρωτας σε τι θα ζηταγα να γινει το επομενο μου φθινοπωρο….

«ποιος ξερει τ’άλλο μου φθινοπωρο….»

Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.

Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα
κι ὅλα νὰ φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.

Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.

Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».

Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.

Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.

(ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ- δημουλά)

(Αχ αυτος ο οιστρος…παραμονευει εκει…να με βρει την ωρα που διαβαζω να παρει το νημα της σκεψης μου και να το παει μακρια…)

Και η αλογομυγα εφυγε από εδω, περασε τα συνορα, και μου ηρθε εμενα…

How long must you go?

un click, un istand, un regard

για πολυ καιρο εψαχνα, χαζευοντας παιδικα βλεμματα, αυτο που ελεγε η Sylvie, οταν περιεργραφε στον Akraam το αισθημα να εισαι émerveillé, το παραδειγμα της δεν ηταν αλλο απο ενα παιδι να χαζευει το χριστουγεννιατικο δεντρο...οταν ανοιγει διαπλατα τα ματια και σε αυτα αντανακλουν τα χρωματιστα φωτακια....

τι πιο original απο ενα παιδικο τετοιο βλεμμα που καθε τι που βλεπει το βλεπει για πρωτη φορα...

(και ποσο δυσκολο για μας τους μεγαλυτερους εστω και να το μιμηθουμε αυτο...)

αυτο το βλεμμα "επιασα" στον μπομπιρα που επαιζε με τα μπαλονια...

και εγω προσωπικα χαιρομαι να βρισκομαι σε τετοια πραγματα που μπροστα τους μπορω να σαστιζω....émerveillée...

σκεψεις πριν φυγει η μερα...

Ειμαι πνιγμενη μεσα σε χαρτια και βιβλια και φωτοτυπιες και μουσικες και σκεψεις και κουβεντες και διαφορες γλωσσες…

Είναι ηδη σχεδον 12, και εμενα το διαβασμα μου δεν εχει αρχισει… και ολη μερα ετρεχα και ολη μερα διαβαζα…

αλλα αληθεια, οσοι διαβαζουν εχουν την τυχη να διαβαζουν τοσο ωραια πραγματα οσο αυτά που «πρεπει» να διαβασω εγω? Ή εμενα μου φαινονται μονο ωραια, ή ολοι οσοι επιλεγουν να διαβαζουν τα βρισκουν a priori ωραια?

Δε λεω, ειχα πολλα μαθηματα στο παρελθον που μ’αρεσαν (πολλα πραγματα μπορει να κανεις και να σ’αρεσουν) αλλά τωρα αυτό που κανω το βρισκω «ωραιο»- όχι μονο αισθητικα γιατι φυσικα εχει σχεση με την αισθητικη(φιλοσοφια) αλλα και με την ικανοποιηση των αισθησεων. εχει διαφορά… Είναι καπως αλλιως.. δεν μαρεσει μονο…με πληρει- με ικανοποιει… όπως κατι που το αποκαλεις ωραιο… (δεν εχω άλλες λεξεις να το περιγραψω…)

μαλλον συμβαινει γιατι ακομη δεν εχω συνηθησει να διαβαζω αυτή τη βιβλιογραφια που εχω μπροστα μου ως homework –επειδη παντα αυτά που κανω τωρα τα εβρισκα «ωραια», τα διαβαζα από hobby οπως καποιος ξεφυλλιζει τον καταλογο μιας εκθεσης. Και τωρα δηλαδη καταλογους εκθεσεων «ξεφυλλιζω» αλλα αυτή είναι «η δουλεια» που πρεπει να κανω.

και όπως λεει ο Ελιοτ,

«το να καταλαβαινει κανεις ένα ποιημα ισοδυναμει, τελικα, με το να απολαμβανει το ποιημα αυτό για τους σωστους λογους. Να απολαμβανεις ένα ποιημα παρανοωντας το νοημα του,σημαινει να απολαμβανεις αυτό που είναι απλως μια προβολη της δικης σου σκεψης. Δεν απολαμβανουμε εντελως ένα ποιημα αν δεν το κατανοησουμε, ενώ, από την άλλη μερια αληθευει εξισου ότι δεν κατανοουμε απολυτα ένα ποιημα αν δεν το απολαυσουμε».

Ισως με πληρει να εισπράττω να λαμβανω την αληθεια, το νοημα των «ποιηματων» που διαβαζω…

Τιποτα από τα παραπανω δεν αλλαζει ότι ειμαι πνιγμενη και αν χρειαζομαι κατι είναι ο χρονος…γιατι αυτό το ξεκλειδωμα θελει πολύ διαβασμα…

Και πιο το νοημα αν ολο αυτό δεν το κανεις καλα…

Επισης όλα αυτά ισως για τους περισσοτερους να μην εχουν κανενα νοημα…από την άλλη το ειπα… σκεψεις κανω που πρεπει να τις πω δυνατα- να φυγουν από μεσα μου ώστε να γυρισω στο ζωγραφο μου και στα «ποιηματα» του…

Σπίτι

«Τιποτα δεν εχει αλλαξει και τιποτα δεν είναι όπως παλια…» ετσι ακριβως…

Και για να γινω πιο ξεκαθαρη σημερα μετακομισα… τελικα όχι…δεν προλαβα να παρω στρωμα και να μενω εξω από το Λουβρο… ανοιξε μια θεση στην εστια που ημουν και όταν πριν 2 χρονια ελεγα το Παρισακι σπιτι μου…και ετσι γυρισα στο σπιτι-σπιτι μου….

Αρχικα, μεσα στην απελπισια ψαχνοντας πού θα μεινω δε μπορουσα να φανταστω το τί θα αποκαλουσα σπιτι…και δεν μπορουσα να φτιαχνω εικονες… ημουν προθυμη σε κάθε μερος που θα με φιλοξενουσε να το κανω «δικο» μου…όταν πια εμαθα ότι θα επιστρεψω τελικα στο «παλιο» μου σπιτι ήταν πολύ περιεργο συναισθημα… ανακούφιση και χαρα (για όλα όλα τα πλεονεκτηματα που εχει το εδώ που μενω) αλλα και ένα περιεργο φοβο για να μη ζησω κατι σε επαναληψη… η επιθυμια μου για το καινουριο καπως αρχιζε να πνιγεται ηδη σε μια πολη που ξερω καλα ποσο μαλλον σε ένα σπιτι που είναι τοσο γεματο με αναμνησεις….

Εφτασα χτες οπου παρελαβα τα κλειδια μου και μου εδειξαν το δωματιο….

Μα είναι διπλα ακριβως από το προηγουμενο μου! Νομιζω πως στην πορτα θα βρω παλι την Ε. την τοτε συγκατοικο μου… ή θα ανεβω πανω και θα είναι η Ε. στο δωματιο της μπροστα από το γραφειο της… ή θα χτυπησω στην Χ. που θα διαβαζει… βλεπω καινουρια προσωπα και νιωθω να ψαχνω μεσα σε αυτους τον Χ., το Γ., τον Κ., τη Λ., τον Α., την Κ., την Α. και ολους ολους τους αλλους που περασαμε ένα χρονο πανω κατω…

Μετα όμως εκανα μια άλλη σκεψη…ότι είναι καπως σαν όλα μου τα φοιτητικα σπιτια… που νιωθω ότι μου εχουν λειψει γιατι ειχαν γινει πολύ «δικα» μου- το καθενα στη φαση τη δικη του…. σκεφτηκα ότι είναι σα να μου δινεται η ευκαιρια να ξαναμεινω σε ένα από τα σπιτια που εχω αφησει πισω μου και θαθελα να ξαναβλεπα…ετσι τωρα μου δινεται η ευκαιρια να ξαναχω το παλιο μου σπιτι… σε άλλο όμως δωματιο γιατι θα δημιουργησω άλλες αναμνησεις εδώ…

Ξερω ότι με περιμενουν οι ιδιες κουζινες και τα ιδια μπανια… τωρα θα αλλαξουν οι ανθρωποι αλλα αυτοι θα κανουν παλι την διαφορα… δε ψαχνω κανενα ωστοσο ξερω ότι θα βρεθουν μπροστα μου…

Και η Ε. εκανε καλα και μου θυμισε το πρωι αυτό που λεγαμε τοτε ότι το Σπιτι εδώ ηταν χαλια μαυρα… ειχε προβληματα αλλα με ένα μαγικο τροπο ηταν το σωστο σημειο να ειμαστε και να συναντηθουμε right place- right time…right people ….

Και ετσι λοιπον μαζεψα τα μπογαλακια μου (παλι) και τα μετεφερα στο νέο μου δωματιο ..τωρα δεν ηρθα μονη μου με 2 βαλιτσες μονο….-Ηρθα με 4 βαλιτσες για να βρω τους φιλους μου και εμενα την ιδια που μ’ειχα αφησει εδω…

και μαρεσει κιολας το δωματιο! Αν μου το λεγε κανεις, πριν τη διαμονη μου εδώ προπερσι και τα δωματια των εστιων που αλλαξα, ότι θα εβλεπα αυτά τα 13 τετραγωνικα εδώ και θα ελεγα ότι μαρεσει κιολας θα τον ελεγα τρελο! Ελπιζω το αισθητικο μου κριτηριο να μην εχει καταστραφει εντελως…