1. Σημερα ακουσα για τριτη φορα το ιδιο πραγμα… που ισως αν εκανα με μεγαλυτερους πιο συχνα ακομη κουβεντες, θα το ακουγα πολύ περισσοτερο.
«εγω εζησα, καταφερα να κανω τη δουλεια μου, να κτισω το σπιτι μου, ο γιος μου όμως?θα μπορεσει να ζησει? Να συννεχισει? Δε με νοιαζει, εγω θα τη βγαλω περα, τα νεα παιδια όμως θα μπορεσουν να ζησουν?»
Και στην πιο ευσυνειδητη εκδοση αυτης της φρασης « εμεις φταιμε που αποτυχαμε να δωσουμε στα παιδια μας ένα κοσμο να μπορεσουν να ζησουν»
Μα δε θα περιμενα ποτε τιποτε ετοιμο- θελω εκ νεου να δημιουργησω, από το μηδεν. Ισως γιατι ο μπαμπας δε μου ειχε εργοστασιο αλλα νομιζω ότι μου εδωσε πολύ πιο σημαντικα πραγματα, εφοδια για να μπορεσω να σταθω όπως θελω στα δικα μου ποδια.*
Αν όμως τιποτα από το περιβαλλον σου δε νιωθεις να σε εμπνεει?
{πριν λιγες μερες τριγυρναγα στο κεντρο της Αθήνας και στην αγκαλια μου κραταγα τη τσαντα μου σφικτα σφικτα… τρομαζα μη δινω στοχο και οντως μου τη βουτηξουν τη τσαντα μου και τοτε πραγματικα δε θα βρισκαν τιποτε παρα πανω από ένα φακελο με χαρτια…
Τα χαρτια αυτά όμως ηταν εμενα ολο το μελλον μου, ολο το παρελθον μου, όλα τα κλαματα και τα άγχη, και το διαβασμα και τις εξετασεις και τα αποτελεσματα και τα λεφτα του μπαμπα για να τα κανω όλα αυτά. Μεσα σε αυτό το φακελο ειχα ΟΛΑ μου τα οικοπεδα…
Αυτά τα χαρτια και τα διπλωματα και τα πτυχια που βρεθηκα να κρατω εκεινο το πρωινο στην ωμοσχαλη μου είναι ολη μου η περιουσια, ολες οι μαχες μου και ολες οι νικες μου. Αν μου τα στερησεις ειμαι σα το Σαμσον που του κοβεις τα μαλλια….}
2. εδώ και μερικα χρονια νομιζω ότι εχω απόβαλλει από τη σκεψη μου οτιδηποτε περιεχει χρωμα, συνορα, εθνικοτητα, ή κάθε κατηγοριοποιηση που βαζει απαραιτητα τους ανθρωπους μεσα σε συνολα. Αλλα ναι, κατηγοριοποίησαι όταν πρεπει να απαντησεις για τον τοπο καταγωγης σου….
Δε θελω να μου ξαναπουν “ohh Greek!kalimera!kalispera!mousaka!Homer!Aristotle…!”
Και η τραγικη ειρωνεία, διαλεξα να κανω επαγγελμα τη σαγηνη που ειχα για τη γλωσσα μου και παιδευομαι τοσα χρονια με τα κλασικα γραμματα. Αλλα ακριβως για αυτό το λογο με εκνευριζει η αρχαιοπληξια. Νιωθω,όμως, ανικανη να απαντησω γιατι δεν εχω να επικαλεστω κατι τοσο σπουδαιο οσο ο Ομηρος για το σημερα της χωρας μου.
Δε ξερω πως φτιαχνεται το τζατζικι, δεν τρωω μουσακα… δεν εχω καν δει το Zorba the Greek, δε θυμαμαι να χορευω σιρτακι…
Δεν ειμαι απογονος ουτε της ωραιας Ελενης, ουτε της Ασπασιας, δεν πιστευω ότι ειμαι συγγενης του Πλατωνα, όχι περισσοτερο από ότι μια Ιταλίδα από απεναντι ή μια Τουρκαλα από διπλα- γιατι να’μαι? Επειδη γεννηθηκα λιγο πιο κοντα στην Αθηνα ?
Δε με εκφραζει το εθνικο αμεμπτο ελληνικο φρονημα.
{προχτες πηγα να καω κατω από τον ηλιο. Απλωσα την πολυχρωμη πετσετουλα μου πανω σε μια ξαπλωστρα, ανοιξα την ομπρελα πανω από κεφαλι μου-ειπαμε, να μαυρισουμε όχι να αρρωστησουμε- και εβγαλα το βιβλιο μου. Μετα από αρκετη ωρα εμφανιζεται ένα πολύ αδυνατουλικο κοριτσακι, όχι πανω απο7, ξανθουλικο και καταμαυρισμενο-ηδη- από τον ηλιο, και χωρις να ξερει γρι ελληνικα αλλα με υπεροχη λονδρεζικη προφορα μου ζητα τα λεφτα για την ξαπλωστρα… τα ‘χασα! Δε μπορω να διανοηθω ποιος βαζει ένα τοσο μικρο κοριτσακι, ένα παιδι που θα πρεπε ναχει κουβαδακια στην αμμο και όχι μπατανα με λεφτα, να τρεχει και να τσεκαρει τις ξαπλωστρες(ας μη σχολιασω ότι μπορει καποιος να του δινει και 10 ευρω για να το κανει ολη μερα αυτο !!!!και τα εχασα ακομη περισσοτερο, που δεν ηξερα αν επρεπε να γελασω ή να βαλω τα κλαματα για το μικρο εγγλεζακι και για κατι ακομα, γιατι καποιος το ειχε ντυσει τσολια….ναι, τσολια…με καπελακι όπως αυτό που φορα ο αγνωστος στρατιωτης και ασορτι γιλεκο μπορντο και αντι φουστανελα ειχε μια μαυρη πλισε φουστα- ευτυχως δεν ειχε τσαρουχια μεσα στην αμμο! που το κακομοιρο, μπορει να μην ξερει την αλφαβητο… όχι τι είναι αυτό που φοραει… αλλα βλεπεις η παραλια εχει λιγες επισκεψεις και συνηθως μονο απο Αγγλους- δεν είναι λογικο ο Αγγλος να περιμενει να μας δει εδώ στο Ελλαδα με φουστανελες?αυτο του δινουμε λοιπον!}
Αυτους ακριβως τους Ελληναραδες εχω σιχαθει…. τουs εθνικοφρονες…
Και παντα μεγαλη μεριδα του λαου διακατειχε αυτός ο καλλος με τις χλαμιδες και τις φουστανελες…
Δε μαρεσει μια χωρα που δε σεβεται, που δεν εκτιμα, που δεν αναγνωριζει.
Και αν ακουγομαι σαν από άλλο κοσμο καλυτερα να τον αναζητησω αυτόν τον κοσμο γιατι αυτος εδώ περα δεν τα εχει αυτά.
Δε θελω να ειμαι μερος αυτου του εδώ. Ισως παντα, φυσει, θα θελα να κανω πραγματα που αυτό θα εμπεριειχε να φυγω από τον τοπο μου, αλλα τωρα δεν βρισκω κανενα λογο να μεινω σε αυτόν ή και ακομη να θελω να μεινω σε αυτόν.
Δε μ’αρεσει μια χωρα που οι ανθρωποι της είναι αγενης… που θα χαμογελασεις στον οδηγο του λεωφορειου και θα πεις καλημερα και αυτός θα σε κοιταξει περιεργα και δε θα σου απαντησει. Δε μ’αρεσει το «ο.τι φαμε, ο,τι πιουμε και ο,τι πιασει ο κωλος μας».
3.Εχω σταματησει προ πολλου να βλεπω τηλεοραση- για ένα μεγαλο διαστημα, μαλιστα, αν και μενοντας ολομοναχη-κυριολεκτικα- δεν ειχα καν τηλεοραση στο σπιτι, και δεν ενιωσα ουτε να τη χρειαζομαι… Κάθε φορα που την ανοιγω με κανει σε μερικα δευτερα να αισθανομαι ηλιθια… (στο σπιτι γινομαι εφιαλτικη για οποιον βρισκεται στο δωματιο γιατι δε μπορω παρα να το αλλαζω ανα 10 δευτερα). Δε δεχομαι το μαγικο κουτι να με κανει τοσο ηλιθια. Υπαρχουν πραγματα που αξιζουν και προτιμω να τα διαλεγω να τα δω online.
Από αυτά λοιπον που βλεπω παραπανω από τα μισα με κανουν να βαζω τα κλαματα… και όχι επειδη ειμαι ευαισθητη.
Εβλεπα αυτό της προαλλες…
Εβλεπα αυτό πριν λιγο….
Κάθε τριτη επιλεγω να δω λαζοπουλο. Αν και τελευταια ο λαικισμος του με εκνευριζει αφανταστα και το στυλ «εγω θα σας φανερωσω την αληθεια» δε μαρεσει καθολου. Αναγνωριζω όμως ένα χιουμορ που μου ταιριαζει, και ξερω ότι μπορει να δω κατι που δε το ειχα σκεφτει πιο πριν- αλλωστε, η σατιρα στις μερες μας είναι καλυτερη από δελτιο ειδησεων, ελπιζεις στην απεικονιση της πραγματικοτητας. Εε και εδώ τα κλαματα βαζω.. δε ξερω αν επιδιωκει να απελπισει τους τηλεθεατες του, παντως εμενα καταφερνει να μου μεταδωσει (μεσα από αυτό το τοσο παναγιους ηλιθιους συχνα λογους του) μια τοσο βαθεια απελπισια… και αντιστεκομαι, προσπαθω να μην πεφτω θυμα του λαικισμου του καθενος αλλα νομιζω ότι η κατασταση δεν αφηνει κανενα περιθωρειο για ρομαντικη αισιοδοξια… μηπως η πραγματικοτητα είναι οντως τοσο μαυρη ώστε να μην χωραει καμια ελπιδα, και όχι απλα η καταστροφολογια των δημοσιογραφων?
Και το χειροτερο είναι ότι δε βρισκω τιποτα για το οποιο θα μπορουσα να ειμαι αισιοδοξη.
Πως μπορουν να μη σε κανουν βαθια παρτακια όλα αυτά που ακους? Πως εγω να νιωσω εστω και σε ένα εκατοστο ότι αυτή η χωρα με εκφραζει? Ότι μπορει να εκφρασει την προσωπικοτητα μου, την παιδεια που θελω να αποκτησω?
Με τι να ταυτιστω? Τι μπορει να μου προσφερει να με αγκαλιασει να νιωσω κομματι της?
χωραμε σε ένα τσουβαλι ολοι μας? επειδη καποιοι εφαγαν, τρωνε και θα συνεχισουν να τρωνε και να χτιζουν βιλες? Ή επειδη πίνω φραπέ?
Να νιωσω ότι ανηκω στο loser κλιμα μας ή στα P.I.G.S. που μας ανακοινωνουν οι «αλλοι»???
Δεν με ενδιαφερει, δε με ενδιαφερει καθολου…
Ναι, μονο για μενα νοιαζομαι και για τους δικους μου ανθρωπους. Δε θελω να ακουω, δε θελω καν να ξερω…
4.Ας ελπισουμε ότι μπορει να ισχυει.
Ο χαμένος τα παίρνει όλα- αραγε?
Π.σ. 1. αν ειμαι για κατι περιφανη εδώ που μεγαλωσα είναι για την (ελληνικη) παιδεια μου και το σχολειο μου που με εκανε ανθρωπο. Είναι αυτό ακριβως που εκλείπει σημερα, η παιδεια και οι ανθρωποι. Και αν δεχθω ότι ειμαι γονος του Οδυσσεα (μιας και εμενε και κοντα μου), θεωρω στοιχειο ζηλευτο την (ελληνικη) πολυπραγματωσυνη, φτανει να χρησιμοποιειται σωστα.
Π.σ. 2 . δε θα βαλω ουτε τονους ουτε θα προσεξω για την ορθογραφια μου- ποιητικη αδεια…
Και μου δινω και την αδεια να λεω ότι θελω και τωρα που ταβγαλα από μεσα μου πρεπει να πεσω για υπνο. Ελπιζω να κουρασα λιγοτερο από οσο νομιζω
Αυτό το γκρι δεν είναι καθολου το χρωμα μου.
