{Το σύνδρομο μου μου έχει αφήσει σίγουρα η επαρχία είναι μια απληστία να μη χορταίνω να βλέπω πράγματα (γιατί συνήθως σε αυτήν αυτά τα πράγματα που έχει να δεις είναι λίγα..) έτσι όταν συμβαίνει κάτι πρέπει να τρέξεις να το δεις.
Τελικά αυτό το εφαρμόζω όπου και να βρίσκομαι σε αυτά που πρέπει να δω..αλλά βρίσκω κατάλοιπα αυτού του συνδρόμου χωρίς αμφιβολία…}
Αυτό λοιπόν που είδα σήμερα είχε μια απίστευτη συγκύρια να ταιριάζει και πολύ με τις σκέψεις μου και να καταφέρει χωρίς δυσκολία να περάσει από όλα τα στρώματα του συνειδητού μέσα βαθειά…
Έργο που αφήνει ένα μούδιασμα… από την πρώτη στιγμή…
Ένας άνδρας στη σκηνή που από πάνω έως κάτω είναι περιτυλιγμένος με διάφανη ταινία… δε μπορεί να αναπνεύσει – και παραπέμπει κάπως στο βασανιστήριο(δε-θυμάμαι-πως-το-λενε) που τύλιγαν το κεφάλι με μια σακούλα όπου την έδεναν και το θύμα τέλειωνε το οξυγόνο και ένιωθε το θάνατο του…
Ασφυξία…
Δεν υπάρχει οξυγόνο… μουδιάζεις γιατί το σώμα σου και το κεφάλι σου είναι έτσι φυλακισμένο, δεν αναπνεει… ασφυκτιά…
Το σώμα δεν μπορεί δεν αντέχει: βασανίζεται, ποναει, υποφέρει, και αρχικά νομίζεις ότι το μαρτύριο του προέρχεται από τον πόνο του χτυπήματος αλλά, όχι, το μυαλό είναι αυτό που δε μπορεί να υποταχτεί…
σκέψεις, εμμονές, βουτιά στο υποσυνείδητο και το άτομο δεν τα αντέχει όλα αυτά… και η φυσική αδυναμία του να αναπνεύσει ακολουθεί το μυαλό που νοσεί.
Η φιγούρα μπροστά σου γίνεται η μορφή των σκέψεων σου που χοροπηδούν στους ήχους της απόγνωσης του ουρλιαχτού σου…
Isolement: Απομόνωση… Μόνος-αυτή η διαδικασία είναι η βουτιά στο υποσυνείδητο του καθενός μας.
η απομόνωση και η τρέλα που φέρνει η φυλακή μέσα σε ένα κελί (στο μυαλό?)
Εspace Infini… στην άλλη όχθη είναι η τρέλα ή η σωτηρία? Ή μήπως δεν υπάρχει τέλος?
Βαθύ βαθύ το πέσιμο,βαθύ βαθύ το ανέβασμα,το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,
βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής,
-τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος ανάλαφρος ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα – ο εξαίσιος ίλιγγος.*
*(Ρίτσος, Η σονάτα του σεληνόφωτος)
Mήπως αυτό που μας λείπει είναι το διαφανές περίβλημα?
Ανοίγω, κλείνω σελίδες blogs… ανοίγω σβήνω την τηλεόραση, κρίνεις ότι ακούς.. προσπαθείς… αλλά έρχεσαι στον ίδιο παρονομαστη…μια καταστροφή, μια απελπισία…
Νιώθω ότι αρνούμαι πεισματικά να την ακούσω.. κλείνω τα αυτιά και τα ματιά και με βγάζω σε ένα άλλο κόσμο που «έμενα αυτά δε με αφορούν»
Εγώ ονειρεύομαι από τη δική μου συχνότητα.
Εδώ έχει ήλιο- είναι σα να δίνω πάντα πανελλήνιες- που η μαμά με έκλεινε σε ένα δικό μου κόσμο /δωμάτιο: «σουτ… το παιδί διαβάζει….»-
Εδώ, έχει τις προσωπικές μου αγωνίες, η καταστροφή του κόσμου μου θα είναι αν δεν προλάβω τα deadlines μου, όπως θα ήταν λίγο καιρό πριν αν δεν έπαιρνα το πτυχίο τώρα…ο κόσμος μου έχει κάθε τόσο καινούριους στόχους. Άντε να χει και κανά δάκρυ, καμιά σκέψη για Κανά γκόμενο και μέχρι εκεί….
Δε με αφόρα ο κόσμος τους. Δεν είναι ο δικός μου… δεν είναι αυτός που εγώ θέλω να ζήσω.. δε με αφόρα…
Ζω στον κόσμο μου που εγώ όλα τα ορίζω- και αυτά που θέλω τα κάνουν να συμβαίνουν .
Αφήστε με μόνο να ονειρεύομαι…
Αφηστε με να ελπιζω -να ελπιζω για τα παντα και ας με κρατάνε δεσμια, να μην ειμαι ελεύθερη.
Αφήστε με να ταξιδεύω
Αφήστε με να διαβάζω…
Δε μου ταιριάζει η τρομολαγνια σας, δε μου ταιριάζει η καταστροφή σας…
Αφήστε έστω όσους θέλουν να τον προστατέψουν αυτόν τον κόσμο μου..
Δε θέλω μια ζωή για να επιβιώσω αλλά για να ζήσω…
(Ακουω την αγαπη και δεν ακουω τις σκεψεις μου λενε εδώ και πολλα χρονια οι Τρυπες…
Και αυτά τα λογια μου ερχονται οσο ακουω τις σκεψεις μου… και με τρελαινουν..
Άλλες φορες θελω να τις ακουσω θελω να τις βγαλω από μεσα μου εστω και να μην τις αρθρωσω ποτε, ας διατυπωθουν μονο στο νου…
Και ισως είναι από τις κατηγοριες πραγματων που δε μαρτυρας στον ιδιο σου τον εαυτο…αλλα οι σκεψεις που ακουω και όμως δε διατυπωνω γινονται ενας κομπος στο λαιμο… γινονται θλιψη που ριζωνει… δεν είναι η θλιψη που θα μαυρισει τη διαθεση αλλα υπαρχει εκει. Και είναι πιο βαθεια γιατι δε χρειαζεται παρα να βρεθεις μονος για να αρχισει να ουριαζει…
Και δεν είναι ένα πραγμα… είναι συμπλεγματα. Είναι φοβοι, είναι αγχος, είναι απογοητευση, είναι αδιεξοδα, είναι αυτογνωσια, είναι συνειδηση της πραγματικοτητας- είναι όλα αυτά που δε θα σου πει κανεις… δε θα σε επιπληξει σα 5χρονο αλλα είναι ακομη χειροτερο αυτό. Είναι μοναξια που δε μπορεις να τα πεις όλα αυτά να τα μοιραστεις.
Είναι ο φοβος όχι ότι μεγαλωνεις αλλα ότι μεγαλωσες. Είναι φοβος που σα σε παιχνιδι τυφλομυγας κλεινω τα ματια, δε μου το λεω δυνατα.
Εγω αυτή τη στιγμη μονο τις σκεψεις μου ακουω… ο εχθρος μου είναι ο ηχος της σιωπης και τον καλυπτω με μελωδιες που ακολουθουν το ρυθμο του μυαλου μου.
Δεν ακουω την αγαπη- ακουω μονο το γέλιο και το κλάμα…)
joan miro- the smile of a tear
Το γέλιο σου
Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.
Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.
Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.
Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.
Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.
Τα χέρια σου
Όταν τα χέρια σου έρχονται
Αγάπη μου προς τα δικά μου,
Τι μου φέρνουν πετώντας?
Γιατί σταμάτησαν
Στα χείλη μου, ξαφνικά,
Γιατί τα αναγνωρίζω
Σάμπως τότε, πριν,
Να τα είχα αγγίξει,
Σάμπως πριν υπάρξουν
Να είχαν διατρέξει
Το μέτωπο, τη μέση μου?
(….)
Όλη μου τη ζωή
Γυρνώ για να τα βρω.
Ανέβηκα σκάλες,
Διέσχισα δρόμους,
Με πήραν τρένα,
Με Φέραν τα νερά,
Και στη φλούδα των σταφυλιών
Μου φάνηκε πως σε άγγιξα.
Το ξύλο ξάφνου
Μου έφερε την αφή σου,
Το αμύγδαλο μου ανάγγειλε
Τη μυστική απαλότητα σου
Ώσπου κλείσαμε
Τα χέρια σου στο στήθος μου
Κι εκεί σαν δυο φτερά
Τέλειωσαν το ταξίδι τους.
πάμπλο νερούδα
